διανοητικός

-ή, -ό (Α διανοητικός, -ή, -όν) [διανοούμαι]

1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στη διανόηση

2. εμβριθής, βαθύνους

νεοελλ.

φρ. α) «διανοητική έκπτωση» — μείωση τών νοητικών ικανοτήτων οφειλόμενη είτε σε γηρατειά ή σε νευροψυχικές διαταραχές

β) «διανοητική καθυστέρηση» — πνευματική ανεπάρκεια ή ανωριμότητα

γ) «διανοητική κατάπτωση» — νευροψυχική διαταραχή που παρατηρείται στον νοητικό τομέα με μείωση δραστηριοτήτων ή ενδιαφερόντων και στον συναισθηματικό τομέα με εκδηλώσεις κατάθλιψης ή άγχους

αρχ.

1. εκφραστικός

2. (για δραματικά έργα) φρ. «διανοητικά μέρη» — μέρη στα οποία αναπτύσσονται βαθυστόχαστες έννοιες και ιδέες.